آبله میمون چیست؟ | علائم، روش‌های انتقال و درمان

شاید شما هم در رسانه‌های مختلف راجع به آبله میمون خوانده یا شنیده باشید؛ این بیماری ویروسی بومی برخی از کشورهای آفریقایی است، اما در چند سال اخیر در کشورهای مختلف دنیا موارد ابتلا به آن گزارش شده است، به‌طوری‌که سازمان جهانی بهداشت درباره این موضوع ابراز نگرانی کرده است. البته این بیماری هنوز به شکل پاندمی درنیامده است. این عفونت با علائمی مانند تب، درد عضلانی، سردرد و بثورات پوستی همراه است. در این نوشته پس از معرفی بیماری و عامل ایجادکننده آن، به برخی مسائل مرتبط با آن خواهیم پرداخت و سعی خواهیم کرد به سؤالات احتمالی شما پاسخ دهیم.

 

بیماری آبله میمون یا ام پاکس چیست؟

آبله میمون یک بیماری ویروسی نادر است. این بیماری عفونی در حال حاضر به دلیل شیوع‌های جدید توجه جهانی را جلب کرده است. آبله میمونی توسط ویروس ام پاکس ایجاد می‌شود که به خانواده پوکس‌ویریده (poxviridae) تعلق دارد. هرچند این بیماری به طور طبیعی در کشورهای آفریقایی و در میان جوندگان و میمون‌ها وجود دارد، اما شیوع‌های جدید آن در سایر نقاط جهان و به‌ویژه در کشورهای غیربومی باعث نگرانی شده است. آبله میمون معمولاً با علائم مشابه به آبله انسانی، اما با شدت کمتر و عوارض متفاوت همراه است. این بیماری می‌تواند باعث بثورات پوستی، تب و سایر علائم سیستمیک شود.

خلاصه: آبله میمون یک بیماری ویروسی است. عامل ایجاد این بیماری ویروس ام پاکس است. سابقا شیوع این بیماری محدود به برخی از کشورهای آفریقایی بوده، اما در سال‌های اخیر شیوع آن در سایر نقاط جهان و به‌ویژه در کشورهای غیربومی باعث نگرانی شده است.

 

آمار آبله میمون یا ام پاکس در جهان

در سال‌های اخیر، شیوع آبله میمون در نقاط مختلف جهان افزایش یافته است. این بیماری در گذشته عمدتاً محدود به مناطق خاصی از آفریقا بود، اما گزارش‌های جدید نشان می‌دهند که موارد ابتلا در کشورهای غیرآفریقایی نیز در حال افزایش است.

طبق گزارش‌های سازمان بهداشت جهانی (WHO)، تعداد موارد ثبت‌شده آبله میمون به طور قابل‌توجهی افزایش یافته است. به ویژه، در سال‌های اخیر شاهد افزایش قابل‌توجهی در موارد این بیماری در کشورهای اروپایی و آمریکای شمالی بوده‌ایم. این افزایش در شیوع باعث نگرانی‌های جهانی شده و سازمان‌های بهداشتی بین‌المللی به‌دقت در حال پیگیری و کنترل این وضعیت هستند.

خلاصه: گزارش‌های جدید نشان می‌دهند که موارد ابتلای آبله میمونی در کشورهای غیرآفریقایی نیز در حال افزایش است.

 

وضعیت آبله میمونی در ایران

سازمان جهانی بهداشت (WHO) به منظور ارزیابی وضعیت و میزان خطر در مناطق مختلف جهان، شیوع آبله میمونی را در سه سطح اضطرار دسته‌بندی کرده است: این سطوح شامل اضطرار پایین، متوسط و بالا می‌باشند. در حال حاضر، در کشور ایران هیچ موردی از ابتلا به آبله میمونی یا ام پاکس گزارش نشده است. به این ترتیب، کشور ما در سطح اضطرار پایین قرار دارد. مسئولان بهداشتی کشور اعلام کرده‌اند که با توجه به وضعیت کنونی، کیت‌های تشخیصی برای این بیماری در دسترس است. همچنین تمهیداتی در رابطه با ورود افراد کشورهای دیگر و یا مسافرت به کشورهای پرخطر تدارک دیده شده است. این اقدامات پیشگیرانه و آمادگی برای مقابله با بیماری‌ها به منظور حفظ سلامت عمومی و جلوگیری از گسترش احتمالی بیماری در کشور بسیار حائز اهمیت است.

خلاصه:‌ کشور ما در سطح اضطرار پایین از آبله میمونی قرار دارد. در حال حاضر، در کشور ایران هیچ موردی از ابتلا به آبله میمونی یا ام پاکس گزارش نشده است.

 

عامل ایجاد آبله میمون یا ام پاکس

عامل اصلی آبله میمون، ویروس ام پاکس است که به خانواده پوکس‌ویریده تعلق دارد. این ویروس شبیه ویروس آبله انسانی (واریولا) است، اما از نظر ژنتیکی و ویژگی‌های بالینی تفاوت‌هایی هم دارد. ویروس ام پاکس در محیط‌های طبیعی به‌ویژه در آفریقا، در میان جوندگان و میمون‌ها به طور طبیعی وجود دارد. بنابراین، انسان‌ها معمولاً از طریق تماس با این حیوانات به این ویروس آلوده می‌شوند.

ویروس ام پاکس به دو زیرگونه اصلی تقسیم می‌شود:

1. زیرگونه آفریقای مرکزی: در بخش‌های میانه و غربی آفریقا شایع است. معمولاً باعث ایجاد بیماری‌های شدیدتری می‌شود.

2. زیرگونه آفریقای غربی: در مناطق غربی آفریقا بیشتر رایج است. عموما منجر به بیماری‌های خفیف‌تری می‌شود.

آیا می‌دانید؟ بیماری آبله یا smallpox توسط ویروس واریولا ایجاد می‌شود. این ویروس تنها می‌تواند انسان را آلوده کند. ویروس ام پاکس و واریولا از یک خانواده ویروسی هستند. در سال ۱۹۸۰ ریشه‌کنی آبله از سطح زمین توسط سازمان بهداشت جهانی اعلام شد. آخرین گزارش از ابتلا به آبله به سال ۱۹۷۷ برمی‌گردد.

خلاصه: عامل اصلی آبله میمون، ویروس ام پاکس است که به خانواده پوکس‌ویریده تعلق دارد. این ویروس شبیه ویروس آبله انسانی (واریولا) است، اما از نظر ژنتیکی و ویژگی‌های بالینی تفاوت‌هایی هم دارد.

 

علائم آبله میمون یا ام پاکس

شناختن علائم بیماری می‌تواند کمکتان کند تا در صورت ابتلا، هر چه سریع‌تر از حضور بیماری آگاه شوید و نسبت به درمان اقدام کنید. پس از مواجهه با ویروس، معمولاً شش تا سیزده روز زمان لازم است تا علائم شروع شوند، البته به‌طور کلی‌تر این زمان را می‌توان پنج تا بیست‌ویک روز در نظر گرفت. علائم آبله میمون مشابه به علائم آبله انسانی است، اما معمولاً خفیف‌تر بوده و شدت کم‌تری دارند.

علائم ابتدایی این بیماری شامل موارد زیر می‌شود:

1. تب و لرز: معمولاً تب اولین علامت این بیماری است که ظاهر می‌شود.

2. سردرد

3. دردهای عضلانی

4. کمردرد

5. تورم غدد لنفاوی

6. خستگی و ضعف عمومی

با شروع تب و پس از گذشت چند یک تا سه روز، عوارض پوستی شروع به گسترش می‌کنند. مناطقی از پوست که درگیر می‌شوند، معمولاً شامل موارد زیر هستند:

1. شایع‌ترین ناحیه درگیر، صورت بیمار است.

2. کف دست‌ها

3. کف پاها

4. دهان

5. ناحیه تناسلی

6. چشم‌ها: ملتحمه و قرنیه

بثورات پوستی آبله میمون معمولاً در چند مرحله مختلف ظاهر می‌شود و به تدریج از لکه‌های قرمز به تاول‌های پر از مایع، زخم‌ها و سپس به پوسته‌های خشک تبدیل می‌شود. این بثورات ممکن است به مدت ۲ تا ۴ هفته به طول بیانجامد و در برخی موارد، جای زخم‌های دائمی بر جای بگذارند.

درباره ترتیب ظهور علائم دقت کنید با این‌که معمولاً اولین علامت تب و افزایش دمای بدن است، اما ممکن است عوارض پوستی قبل یا بعد از تب—و بقیه علائم—بروز کند. برخی افراد تنها دچار عوارض پوستی می‌شوند.

بهبود کامل آبله میمون چقدر زمان نیاز دارد؟ معمولاً علائم بین دو تا چهار هفته باقی می‌مانند و پس از آن و حتی بدون درمان، برطرف می‌شوند.

خلاصه: پس از مواجهه با ویروس، معمولاً شش تا سیزده روز زمان لازم است تا علائم شروع شوند. معمولاً اولین علامت تب و افزایش دمای بدن است، اما ممکن است عوارض پوستی قبل یا بعد از تب—و بقیه علائم مانند دردهای عضلانی و سردرد—بروز کند. برخی افراد تنها دچار عوارض پوستی می‌شوند. معمولاً علائم بین دو تا چهار هفته باقی می‌مانند و پس از آن و حتی بدون درمان، برطرف می‌شوند.

 

نحوه سرایت آبله میمون یا ام پاکس: آیا آبله میمون مسری است؟

بله، آبله میمون یک بیماری ویروسی مسری است. تماس با ویروس می‌تواند فرد را آلوده کند. بنابراین، همان‌طور که در قسمت مربوط به پیشگیری مفصل‌تر خواهید خواند، برای پیشگیری از ابتلا باید راه‌های تماس با ویروس را حذف کنید و یا به حداقل برسانید؛ راه‌های انتقال ویروس شامل موارد زیر است:

1. تماس مستقیم با زخم‌ها و مایعات بدن: انتقال ویروس از طریق تماس مستقیم با زخم‌های پوستی فرد مبتلا یا مایعات بدن مانند خون، بزاق یا ترشحات تنفسی امکان‌پذیر است.

2. تماس با حیوانات آلوده:

• خراش یا گازگرفتن توسط حیوانات آلوده

• خوردن گوشت حیوان آلوده

3. انتقال از طریق هوا: انتقال ویروس از طریق ذرات معلق در هوا و حین تماس با افراد آلوده نیز ممکن است.

4. انتقال از طریق تماس با اشیاء و سطوح آلوده

5. رابطه جنسی

خلاصه: آبله میمون یک بیماری ویروسی مسری است. تماس با ویروس می‌تواند فرد را آلوده کند. رابطه جنسی با فرد آلوده، تماس با خون و مایعات آلوده از راه‌های انتقال این ویروس هستند.

 

پیشگیری از آبله میمون یا ام پاکس

پیشگیری از آبله میمون به ویژه در مناطقی که بیماری بومی است و در صورت شیوع‌های جدید بسیار اهمیت دارد. در اینجا به برخی از اقدامات مهم برای پیشگیری اشاره می‌کنیم:

• شستشوی مکرر دست‌ها: شستشوی دست‌ها با آب و صابون به مدت حداقل ۲۰ ثانیه می‌تواند از انتقال ویروس جلوگیری کند. در صورت عدم دسترسی به آب و صابون، استفاده از ضدعفونی‌کننده‌های الکلی مناسب است.

• اجتناب از تماس با حیوانات وحشی: به ویژه در مناطقی که بیماری بومی است، تماس مستقیم با حیوانات وحشی یا مصرف گوشت نپخته آن‌ها می‌تواند خطر ابتلا را افزایش دهد.

• استفاده از تجهیزات محافظتی: در صورت تماس با افراد مبتلا یا مشکوک به آبله میمون، استفاده از دستکش، ماسک و لباس‌های محافظ ضروری است. همچنین، افرادی که در بخش‌های درمانی کار می‌کنند باید از تجهیزات محافظتی استفاده کنند تا از انتقال ویروس به دیگران جلوگیری کنند.

• ضدعفونی سطوح و اشیاء آلوده: تمیز و ضدعفونی‌کردن وسایل شخصی، لباس‌ها و ملحفه‌هایی که با فرد مبتلا در تماس بوده‌اند، می‌تواند از انتشار ویروس جلوگیری کند.

• محدودکردن تماس‌های نزدیک: افراد مبتلا به آبله میمون باید در خانه بمانند و از تماس نزدیک با دیگران خودداری کنند تا از گسترش بیماری جلوگیری شود.

 

آیا برای واکسن آبله میمون واکسن وجود دارد؟

با این‌که در حال حاضر برای آبله میمون واکسن اختصاصی دردسترس نیست، گفته می‌شود که واکسن آبله انسانی می‌تواند تا حدود هشتادوپنج درصد از ابتلا به آبله میمون جلوگیر کند. در سال 1360 و با اعلام ریشه‌کنی آبله در ایران، به‌مرور برنامه واکسیناسیون آبله نیز در ایران قطع شد. یعنی افراد بالای چهل سال به احتمال زیاد این واکسن را دریافت کرده‌اند، البته ممکن است سطح ایمنی بدن با گذشت زمان نسبت به ویروس ام پاکس کاهش یافته باشد. با دریافت این واکسن، حتی اگر فرد مبتلا شود، علائم خفیف‌تر خواهند بود.

پس از ریشه‌کنی آبله در سرتاسر جهان تولید نوع قدیمی این واکسن متوقف شد. در زمان شیوع آبله در ایران کشور ما هم یکی از تولیدکننده‌های این واکسن بوده است. البته واکسن جدیدتری در دسترس است که سال ۲۰۱۹ مجوز مصرف برای انسان را دریافت کرده است.

خلاصه: با این‌که در حال حاضر برای آبله میمون واکسن اختصاصی دردسترس نیست، گفته می‌شود که واکسن آبله انسانی می‌تواند تا حدود هشتادوپنج درصد از ابتلا به آبله میمون جلوگیر کند.

 

واکسن آبله میمونی در ایران

طبق صحبت‌های اخیر رئیس مرکز تحقیقات ویروس‌شناسی، علیرضا ناجی، در حال حاضر و با توجه شیوع پایین آبله میمونی برنامه واکسیناسیون عمومی توصیه نمی‌شود. با توجه به این‌که هنوز برای آبله میمون واکسن اختصاصی نداریم، در صورت نیاز می‌توان از واکسن آبله انسانی استفاده کرد. بنابراین در صورت نیاز، امکان خرید یا تولید این واکسن در کشور مهیاست.

 

خطرات آبله میمون یا ام پاکس: آیا آبله میمونی کشنده است؟

بیشتر موارد آبله میمون به خودی خود بهبود می‌یابند. با این حال ممکن است این بیماری عوارض جدی و خطرناکی را به همراه داشته باشد. خطرات مرتبط با این بیماری بسته به وضعیت سلامت فرد مبتلا، شدت عفونت و دسترسی به مراقبت‌های بهداشتی متفاوت است. این عوارض شامل موارد زیر هستند:

• سینه‌پهلو

• سپسیس یا عفونت خونی برای مطالعه بیش‌تر راجع به عفونت خونی به این مطلب مراجعه کنید.

• التهاب بافت مغز

• عفونت قرنیه چشم: ممکن است منجر به ازدست‌دادن بینایی فرد شود

• عفونت‌های ثانویه

خلاصه: بیشتر موارد آبله میمون به خودی خود بهبود می‌یابند. با این حال ممکن است برخی مخاطرات جدی‌تر مانند عفونت چشمی یا سینه‌پهلو فرد مبتلا را درگیر کنند.

 

راه‌های درمان آبله میمون یا ام پاکس

در حال حاضر، برای آبله میمونی درمان اختصاصی وجود ندارد و درمان‌های پیشنهادی عمدتاً حمایتی هستند—یعنی بر تسکین علائم و پیشگیری از عوارض ثانویه متمرکزند. البته در نظر داشته باشید که آبله میمون یک بیماری خودمحدودشونده است و حتی بدون درمان هم برطرف می‌شود. درمان‌های اصلی شامل موارد زیر می‌شود:

• مدیریت علائم

درمان آبله میمون شامل تسکین علائم بیماری است. این درمان‌ها ممکن است شامل مصرف داروهای ضد تب، مسکن‌ها و داروهای ضددرد برای کاهش تب و دردهای عضلانی باشد. در صورت بروز عفونت‌های ثانویه، آنتی‌بیوتیک‌ها نیز ممکن است تجویز شوند.

• داروهای ضدویروس

می‌توان به کمک این داروها از گسترش بیماری جلوگیری کرد. تکوویریمات و برین‌سیدوفوویر که برای درمان آبله در کودکان و بزرگسالان استفاده می‌شدند، مثال‌هایی از این داروها هستند. مثال دیگر سیدوفوویر است که معمولاً برای عفونت‌های چشمی که توسط سیتومگالوویروس ایجاد شده‌اند استفاده می‌شود؛ در برخی از موارد برای مدیریت آبله میمونی هم استفاده شده است.

• مراقبت‌های حمایتی

افراد مبتلا باید در خانه استراحت کنند و از تماس نزدیک با دیگران خودداری کنند. مراقبت‌های حمایتی شامل نوشیدن مایعات کافی، تغذیه مناسب و استراحت به بهبود سریع‌تر بیماری کمک می‌کند.

• مراقبت از زخم‌ها

بثورات پوستی باید به‌دقت مراقبت شوند تا از عفونت‌های ثانویه جلوگیری شود. این مراقبت‌ها ممکن است شامل تمیز کردن زخم‌ها، استفاده از پمادهای ضدعفونی‌کننده و پوشاندن زخم‌ها با پانسمان مناسب باشد.

• پیشگیری از عوارض

در موارد شدیدتر بیماری، ممکن است نیاز به بستری‌شدن در بیمارستان و دریافت درمان‌های تخصصی باشد. در این موارد، پزشکان ممکن است درمان‌های خاصی برای کنترل عوارض جدی و جلوگیری از پیشرفت بیماری تجویز کنند.

خلاصه: در حال حاضر، برای آبله میمونی درمان اختصاصی وجود ندارد و درمان‌های پیشنهادی عمدتاً حمایتی هستند—یعنی بر تسکین علائم و پیشگیری از عوارض ثانویه متمرکزند. این درمان‌ها ممکن است شامل مصرف داروهای ضد تب، مسکن‌ها و داروهای ضددرد برای کاهش تب و دردهای عضلانی باشد. همچنین چند داروی ضدویروسی برای مدیریت این بیماری استفاده شده‌اند.

 

شکل زخم‌ها و بثورات آبله میمون چطور است؟

بثورات پوستی آبله میمون یکی از ویژگی‌های اصلی این بیماری است و به طور خاص می‌تواند به شناسایی بیماری کمک کند. زخم‌ها و بثورات آبله میمون در چندین مرحله مختلف ظاهر می‌شوند و به ترتیب زیر تغییر می‌کنند:

- ماکول یا لکه‌های پوستی: ضایعات صاف و تغییر رنگ‌یافته

- سفت‌دانه یا پاپول‌ها: ضایعات کمی برجسته

- آبدانه یا وزیکول‌ها: برآمدگی‌هایی با مایع شفاف

- چرکدانه یا پوستول‌ها یا برآمدگی‌هایی با مایع زرد رنگ

- زخم یا scab

پس از خشک‌شدن و پوسته‌پوسته‌شدن، ضایعات دچار ریزش می‌شوند.

فرایند بهبود بثورات پوستی می‌تواند از چند هفته تا چند ماه به طول بینجامد. در طی این زمان، پوست ممکن است تغییر رنگ داده و زخم‌ها ممکن است به آرامی بهبود یابند. در برخی موارد، ممکن است جای زخم‌ها است باقی بماند.

خلاصه: بثورات آبله میمون در چندین مرحله مختلف ظاهر می‌شوند. ابتدا لکه‌های پوستی که در ادامه به پاپول، وزیکول پوستول و در نهایت به زخم یا scab تبدیل می‌شوند.

 

تفاوت‌های آبله مرغان و آبله میمون چیست؟

آبله مرغان و آبله میمون هر دو بیماری‌های ویروسی هستند و هر دو می‌توانند باعث بثورات پوستی و سایر علائم مشابه شوند، اما تفاوت‌های قابل‌توجهی در علائم، نحوه انتقال و مدیریت آن‌ها وجود دارد:

• عامل بیماری:

آبله مرغان توسط ویروس واریسلا زوستر ایجاد می‌شود، درحالی‌که آبله میمون توسط ویروس ام پاکس ایجاد می‌شود. این دو ویروس از خانواده‌های مختلف ویروسی هستند و ویژگی‌های ژنتیکی و بیولوژیکی متفاوتی دارند.

• علائم بالینی:

آبله مرغان معمولاً با علائمی مانند تب، خستگی و بثورات خارش‌دار شروع می‌شود که به سرعت در سراسر بدن پخش می‌شوند. این بثورات به صورت لکه‌های کوچک قرمز شروع شده و به تاول‌های پر از مایع تبدیل می‌شوند. بثورات آبله مرغان به مرور زمان خشک می‌شوند و پوسته می‌زنند.

در مقابل، علائم آبله میمون شدیدتر و طولانی‌تر است. علاوه بر تب و بثورات، بیماران معمولاً دردهای عضلانی، سردرد شدید و بزرگ‌شدن غدد لنفاوی را تجربه می‌کنند. بثورات آبله میمون نیز بیشتر در ناحیه صورت و اندام‌ها دیده می‌شود و معمولاً به طور کامل بهبود نمی‌یابند و ممکن است جای زخم‌ها باقی بماند.

• پیشگیری و واکسیناسیون:

برای آبله مرغان واکسن موثری وجود دارد که به طور گسترده در دسترس است و می‌تواند از ابتلا به این بیماری جلوگیری کند. با این حال، برای آبله میمون واکسن اختصاصی وجود ندارد، هر چند واکسن آبله انسانی ممکن است تا حدی در پیشگیری از این بیماری مؤثر باشد. در بخش‌های قبل درباره واکسن آبله میمونی مفصل صحبت کردیم.

اگر علاقه‌مند به آشنایی بیش‌تر با آبله مرغان هستید، می‌توانید به این مطلب از مجله ما رجوع کنید.

خلاصه: آبله مرغان و آبله میمون هر دو نوعی بیماری ویروسی هستند. البته ویروس‌های متفاوتی باعث این دو بیماری می‌شوند که خانواده‌های ویروسی متفاوتی هستند. علائم آبله میمون شدیدتر و طولانی‌تر است. علاوه بر تب و بثورات، بیماران معمولاً دردهای عضلانی، سردرد شدید و بزرگ‌شدن غدد لنفاوی را تجربه می‌کنند.

آیا ابتلا به آبله مرغان از ابتلا به آبله میمونی جلوگیری می‌کند؟

با توجه به توضیحات بالا، با این‌که هر دو بیماری ویروسی هستند، اما هر کدام توسط ویروس متفاوتی ایجاد می‌شود. نکته مهم‌تری که باید به آن توجه کرد، این است که این دو ویروس حتی از یک خانواده ویروسی هم نیستند. دلیل این‌که گفته می‌شود واکسن آبله انسانی برای آبله میمونی هم تا حدودی مؤثر است، به این مسئله برمی‌گردد که دو ویروسی که باعث بروز این دو بیماری می‌شوند، از یک خانواده ویروسی هستند؛ درحالی‌که درباره آبله میمونی و آبله مرغان چنین نیست. بنابراین ابتلا به آبله مرغان در کودکی از ابتلای فرد به آبله میمون جلوگیری نخواهد کرد.

خلاصه: هر کدام از این دو بیماری توسط ویروس متفاوتی ایجاد می‌شود. بنابراین ابتلا به آبله مرغان در کودکی از ابتلای فرد به آبله میمون جلوگیری نخواهد کرد.

 

تفاوت آبله میمون و کرونا: آیا آبله میمون کووید دوم است؟

آبله میمون و کرونا (COVID-19) دو بیماری ویروسی هستند که از نظر علائم، نحوه انتقال و تأثیرات جهانی تفاوت‌های قابل‌توجهی دارند. در زیر به بررسی این تفاوت‌ها می‌پردازیم:

• عامل بیماری:

ویروس عامل کرونا، SARS-CoV-2، از خانواده کروناویروس‌ها است که باعث ایجاد بیماری COVID-19 می‌شود. در مقابل، آبله میمون توسط ویروس ام پاکس که به خانواده پوکس‌ویریده تعلق دارد، ایجاد می‌شود. این دو ویروس از نظر ساختار ژنتیکی و نحوه عملکرد بسیار متفاوت هستند.

• علائم بالینی:

کرونا معمولاً با علائمی مانند تب، سرفه خشک، خستگی، درد عضلانی و مشکلات تنفسی همراه است. در موارد شدیدتر، بیماری می‌تواند منجر به نارسایی تنفسی، شوک سپتیک و مرگ شود.

آبله میمون، همانطور که قبلاً ذکر شد، با تب، سردرد شدید، دردهای عضلانی و بثورات پوستی همراه است که می‌تواند منجر به زخم‌های پوستی دائمی شود.

• نحوه انتقال:

کرونا از طریق ذرات معلق در هوا و تماس نزدیک با افراد مبتلا به سرعت گسترش می‌یابد. این بیماری بسیار مسری است و به راحتی در محیط‌های بسته و پرجمعیت پخش می‌شود.

در مقابل، آبله میمون کمتر مسری است و انتقال آن عمدتاً از طریق تماس مستقیم با زخم‌های پوستی یا مایعات بدن فرد مبتلا یا حیوانات آلوده صورت می‌گیرد. هرچند که انتقال از طریق هوا نیز ممکن است، اما این نوع انتقال کمتر رایج است.

• میزان شیوع جهانی:

کرونا به یک پاندمی جهانی تبدیل شد و در مدت کوتاهی میلیون‌ها نفر را در سراسر جهان مبتلا کرد. این بیماری با سرعت زیادی در کشورهای مختلف گسترش یافت و تأثیرات اقتصادی و اجتماعی گسترده‌ای داشت. هر چند که در سال‌های اخیر موارد بیش‌تری از آبله میمون گزارش شده، اما به یک پاندمی جهانی تبدیل نشده است و شیوع آن به مراتب کمتر از کرونا است.

• واکسن و درمان:

برای کرونا واکسن‌های متعددی تولید شده که به کاهش شدت بیماری و پیشگیری از مرگ و میر کمک کرده‌اند. درمان‌های متعددی نیز برای مدیریت علائم و کاهش عوارض بیماری وجود دارد. در مقابل، واکسن خاصی برای آبله میمون وجود ندارد، هر چند واکسن آبله انسانی ممکن است تا حدی مؤثر باشد. درمان آبله میمون بیشتر حمایتی است و به تسکین علائم و جلوگیری از عوارض ثانویه متمرکز است.

با توجه به توضیحاتی که ارائه شد، آبله میمون به‌رغم شباهت‌هایش به بیماری کرونا، به اندازه آن خطرناک و گسترده نیست. با این حال، همچنان باید با توجه به تغییرات جهانی و شیوع‌های جدید، مراقبت‌های لازم و پیشگیرانه را رعایت کرد.

خلاصه: با این‌که شیوع آبله میمونی در سال‌های اخیر افزایش یافته، اما هنوز برخلاف کرونا به شکل پاندمی درنیامده است. کرونا و آبله میمون توسط ویروس‌های متفاوتی ایجاد می‌شوند و علائم متفاوتی نیز دارند.

 

سخن پایانی

آبله میمون یک بیماری ویروسی نادر است. در گذشته شیوع این بیماری محدود به نواحی‌ای از آفریقا بوده اما به‌مرور و مخصوصاً در سال‌های اخیر، ابتلا به آن در کشورهای متعدد و در نقاط مختلف جهان گزارش شده. تا به این لحظه موردی از ابتلا به آبله میمونی در ایران گزارش نشده است. این بیماری از طریق تماس نزدیک با افراد مبتلا، مایعات بدن و حیوانات آلوده منتقل می‌شود. پیشگیری از آبله میمون شامل رعایت اصول بهداشتی، اجتناب از تماس با حیوانات آلوده و استفاده از تجهیزات محافظتی است. درمان این بیماری عمدتاً حمایتی است و بر تسکین علائم و پیشگیری از عوارض متمرکز است.