لوپوس یک بیماری خودایمنی است که در آن سلول‌های سیستم ایمنی به اشتباه به اندام‌ها و بافت‌های خودی حمله کرده و آن‌ها را از بین می‌برند. محققین در گذشته گمان می‌کردند ژنتیک افراد یا هورمون‌ها ممکن است در ابتلا به بیماری لوپوس تاثیر بگذارد و عوامل محیطی مثل عفونت‌های ویروسی یا برخی مواد شیمیایی موجب تحریک آن شود.
تحقیقات جدید نشان می‌دهد از دلایل مهم پیشرفت این بیماری عدم تعادل انواع T cellها (نوعی سلول ایمنی) در سیستم ایمنی است. در بیماران مبتلا به لوپوس تعداد T cell های مرتبط با آسیب سلولی افزایش می‌یابد و تعداد کمی از T cellهای مرتبط با ترمیم در سلول‌های سالم باقی می‌ماند.
در اثر این عدم تعادل، پروتئین اینترفرون در افراد مبتلا افزایش می‌یابد که اثرات منفی زیادی به دنبال دارد. افزایش اینترفرون ممکن است باعث ایجاد التهاب در فرد شود. مطالعات جدید نشان می‌دهند مصرف داروی َAnifrolumab در بیماران مبتلا به لوپوس با مهار اینترفرون از عدم تعادل T cells جلوگیری می‌کند و در بهبود بیماری موثر است.
همچنین محققین اثر افزودن مولکول‌های کوچکی که گیرنده آریل هیدروکربن را فعال می‌کنند، بررسی کردند و متوجه شدند این مولکول‌ها تجمع T cellهای محرک بیماری را محدود می‌کنند. اما دانشمندان معتقدند حتی در صورت تولید این داروها به صورت گسترده، ممکن است این درمان‌ها روی همه افراد مبتلا به لوپوس اثر نداشته باشد و فقط برای برخی بیماران مفید واقع شود.